Şöyle bir daldım gittim ve bir zamanlar çocukluğum deyip hayal ettim:
Çocukluğumun geçtiği Saruhanlı Mütevelli Mahallesinde 80 li yıllarda tek sevdamızdı futbol. Onla yatıp onla kalkardık hep.
Öyleki hafta içinde okul çıkışında, hafta sonunda da sabahtan akşama kadar bitmeyen maçlarımız. Birinin bitip birinin başladığı ve akşam eve gittiğimizde çoğumuzun annesinden, babasından dayak yediği günler. Ama hepimiz çok mutlu idik ve neşe ile spor yapardık.
Parkta, okul bahçesinde takım kurup, çok Çamlıca –Anayurt mahalle maçı yapardık. Kıran kırana ,kasa kasa cincibir gazozlarının içildiği ,taktak helvaların yendiği zevklimi zevkli müsabakalar yapardık.
En başta bugünkü teknoloji yoktu. Başka ayakkabı, forma da yok. Sadece Sıcacık yüreklerimiz vardı…
Hakemliği kendi abilerimiz yapardı, saha çizgileri toz kireç, ya da kömür. Yoksa da çomakla çizerdik sahayı.
Evde sopa yeme tehlikesini göze alıp, iskarpin ayakkabısını parçalayan, korktuğu için yalınayak oynayan arkadaşlarım bile vardı.
Ne kahvehane, ne internet ne de sanal futbol bilirdik. Gerçek futbol vardı.
BUGÜN….
Evet, benim yaşadığım Mütevelli mahallesinde ve diğer mahallelere devlet halı sahaları yaptı. Ancak futbol oynayan var mı dersiniz? 3-5 genç hariç maalesef. Atıl.
Bunun yanında şu an yaşadığım Manisa'da ise zamanla Mahalle sahalarının olduğu arsalar birer birer bina doldu. Sokaklar ise araç doldu. Kimi futbol sahaları okul, devlet dairesi..
GENÇLER ŞANSLI….
Şu anki kuşak bize göre çok şanslı. Spor yapmak için en azından Manisa merkez futbol sahası açısından tesis fakiri. Olan ve girilebilenler ise maalesef yoğun kullanım nedeniyle verimli değil.Mesela aynı anda 4-5 futbol okulunun çalışması gibi..
Gençler teknolojik açıdan çok şanslı.(Malzeme ve saha imkanı...)Devlet te sosyal projeler ile imkanları zorluyor.
Şu anki gençlerin şanssız olduğu nokta ise o gün bizi esir alamayan teknolojinin şu an onları esir almış olması .
Gerçekten oldukça uzak ve her şeyin sanal olduğu bir dünya. Bir de corona pandemisyle birbirinden uzaklaşan bir toplum.
Bir araya gelince 3 muhabbetten sonrası yok. Teknolojik kutu bizi esir alıveriyor.
Bir zamanlar fırtınalar estiren, profesyonelleri yıkıp geçen mahalle takımlarımız artık yok.
Teknoloji çağında şimdiki kuşak spordan uzaklaşmaya ve yanlış yönlerde vakit geçirmeye devam ediyor. Çok acil bir şey yapılmazsa yakında sahalarda spor yapan sporcu sayılarımız da hızla azalacak gibi...
SON SÖZ
Manisa da sporu ve gençliği nasıl büyütürüz? Hepimiz iyice düşünelim.
Spor alt yapımızın bu anlayışla gözden geçirilmesi, mahalle gençlerimize “kendi mahallelerinde” spor yaptıracak olanaklar sunulması, “Manisa’da sporun tüm dallarda gelişmesini sağlayacak ve öz kaynağı tekrar yaratacaktır.
Tüm Manisa’nın amatör spor yükünü çeken ve önümüzdeki günlerde bakıma girecek olan 8 Eylül Stadı’nın(Arka Saha) da çilekeşliğine son vermeli ve artık tüm amatörün rahatça kullanacağı spor bir kompleksini Manisa’ya muhakkak kazandırmalıyız.
Hepinize İyi Günler.
